موارد مصرف

مت فورمين در درمان ديابت غير وابسته به انسولين بكار مي رود. اين دارو بويژه براي درمان بيماران ديابتي غير وابسته به انسولين كه به رژيم غذايي پاسخ نداده اند و همچنين در بيماراني كه اضافه وزن دارند، به كار مي رود.

   فارماكينتيك

فراهمي زيستي دارو 60-50 درصد است ولي غذا ، سرعت و ميزان جذب دارو را كاهش مي دهد. نيمه عمر دارو2/6 ساعت است و بطور عمده به صورت تغيير نيافته از كليه ها دفع مي شود.

   مكانيسم

مت فورين از طريق كاهش گلوكونئوژنز و افزايش مصرف محيطي گلوكز اثر مي كند. از آنجا كه تنها در حضور انسولين آندوژن مؤثر مي باشد تنها در افرادي مؤثر است كه بخشي از سلول هاي پانكراس آنها سالم باشد. تصور مي شود كه مت فورين تعداد و يا قدرت اتصال انسولين به گيرنده هاي غشاء سلول، بويژه گيرنده هاي محيطي را افزايش مي دهد.

   موارد منع مصرف

دارو در مواردي مانند بيماري هاي كبدي و كليوي، بيماري هاي قلبي، استعداد ابتلا به اسيدوز لاكتيك، عفونت شديد، سوختگي شديد، جراحي، تروما، دهيدراتاسيون، اغماي ديابتي و كتواسيدوز نبايد مصرف شود.

   هشدار

1. در افراد مسن به دليل احتمال وجود بيماري هاي عروق محيطي و يا اختلال عملكردكليوي، دارو بايد با احتياط مصرف شود. 

2. در شرايطي مانند اسهال، استفراغ، فلج معده، انسداد روده و ديگر شرايطي كه جذب غذا را به تأخير مي اندازد، ‌ممكن است تغيير مقدار مصرف دارو لازم بوده و يا انسولين جايگزين آن شود. 

3. در پركاري يا كم كاري تيروئيد تنظيم مقدار مصرف دارو لازم است.

   عوارض

مهمترين عوارض جانبي ناشي از مت فورين بي اشتهايي، تهوع، استفراغ، اسهال( معمولاً زودگذر)، اسيد لاكتيك( قطع درمان لازم مي باشد) و كاهش جذب ويتامين B12 مي باشند.

   نكات

1. مصرف مت فورين بايد به مدت 2 روز قبل از جراحي يا استفاده از مواد حاجب براي آزمايشات پزشكي قطع شود. 

2. در صورت بروز علائم اسيدوز لاكتيك( اسهال، درد و كرامپ هاي عضلاني، تنفس كوتاه و سريع، خستگي، ضعف و خواب آلودگي) و يا استفراغ سريعاً به پزشك مراجعه شود.

   ميزان مصرف

دارو به ميزان 500 ميلي گرم هر 8 ساعت يا 850 ميلي گرم هر 12 ساعت همراه يا بعد از غذا مصرف مي شود. حداكثر مقدار مصرف g/day3-2 در مقادير منقسم مي باشد.

   تداخل

سايمتيدين، آميلورايد، بلوك كننده هاي كانال كلسيم، ديگوكسين، مرفين، پروكائين آميد، كينين، رانيتيدين، تريامترن، تري متوپريم و وانكومايسين كه توسط انتقال توبولار كليوي دفع مي شوند، ‌غلظت پلاسمايي مت فورمين را افزايش داده و با كليرانس كليوي آن تداخل مي كنند.